Why physical distancing feels so unnatural to us

Voor veel mensen is het meest zorgwekkende deel van de coronaviruspandemie het idee van sociale isolatie. Als we ziek worden, gaan we in quarantaine om anderen te beschermen. Maar zelfs onder de gezonde mensen kan eenzaamheid toeslaan nu we ons bezighouden met preventieve 'sociale afstand'.

Er is goed advies beschikbaar over hoe je in zulke tijden verbonden kunt blijven. Maar waarom is de handeling van sociale afstand houden zo moeilijk voor zoveel van ons? Het antwoord heeft waarschijnlijk meer te maken met onze evolutionaire geschiedenis dan mensen misschien denken.

Mensen maken deel uit van een zeer sociaal ingestelde groep, de primaten. Primaten onderscheiden zich van andere dieren door hun grijphanden en verschillende manieren van voortbewegen, en omdat ze een hoog niveau van sociale interactie vertonen.

In vergelijking met andere zoogdieren van dezelfde lichaamsgrootte, hebben primaten ook grotere hersenen. Er zijn verschillende hypothesen over waarom dit zo is. We weten bijvoorbeeld dat binnen de primaten soorten die ecologische uitdagingen tegenkomen, zoals het verkrijgen van moeilijk bereikbaar voedsel, iets grotere hersenen hebben. Het doen van deze dingen kan meer geavanceerde hersenen vereisen.

Onze grote hersenen lijken net zoveel te maken te hebben met het beheren van onze sociale relaties als met onze overlevingsvaardigheden. De hersengrootte bij alle zoogdieren is gekoppeld aan begrip en intelligentie. Bij primaten hangt het ook positief samen met de grootte van de sociale groep.

In groepen leven vereist dat we relaties begrijpen, zowel vriendschappelijk als conflictueus, met degenen om ons heen. Voor primaten is het onthouden hoe twee individuen in het verleden met elkaar hebben gecommuniceerd, en hoe ze nu mogelijk over elkaar denken, noodzakelijke kennis bij het beslissen wie ze om hulp moeten benaderen. Sociale vaardigheden zijn daarom fundamenteel voor overleven in groepssituaties.

Menselijke hersenen zijn zelfs groter dan die van andere primaten. Als we de schalingsregel op onszelf toepassen, zouden we een gemiddelde sociale groepgrootte van ongeveer 150 mensen voorspellen. Deze voorspelling lijkt waar te zijn. Werkplekken bijvoorbeeld, functioneren beter als er niet meer dan 150 werknemers zijn.

Leven in een groep biedt verschillende voordelen. Grotere groepen hebben betere verdedigingen tegen rivalen en roofdieren. Ze zijn vaak beter in staat om voedsel te vinden – meer paren ogen die naar fruitbomen zoeken betekent meer succes – en ze zijn beter in staat om dat voedsel te verdedigen tegen concurrenten.

Er zijn ook reproductieve voordelen. Hoe groter de groep, hoe groter de kans dat een individu een geschikte partner kan vinden.

Bij meer sociale soorten is er ook de potentiële beschikbaarheid van alternatieve verzorgers om op de jongen te passen of hen te onderwijzen. Jonge primaten hebben veel ingewikkelde sociale en fysieke vaardigheden te leren. In een groep leven geeft hen meer mogelijkheden om die vaardigheden in een veilige omgeving te ontwikkelen onder het waakzame oog van een ouder individu.

Tot slot hebben grotere sociale groepen meer capaciteit om kennis te genereren, te behouden en over te dragen. Oudere leden zijn talrijker in grotere groepen. Zij herinneren zich mogelijk hoe toegang te krijgen tot moeilijke of ongebruikelijke hulpbronnen en kunnen anderen laten zien hoe dit te doen. Dit kan het verschil betekenen tussen overleven of sterven. Tijdens een droogte bijvoorbeeld, herinneren mogelijk alleen de oudste leden van de groep zich waar de overgebleven waterputten zich bevinden.

Dit alles draagt enigszins bij aan de verklaring waarom sociaal geïsoleerd zijn voor ons zo bijzonder ongemakkelijk kan zijn. De moderne mens is een van de meest sociale soorten van alle zoogdieren.

Terwijl we evolueerden sinds onze scheiding van chimpansees, zijn onze hersenen blijven groeien. Deze toename lijkt samen te hangen met een nog intensievere afhankelijkheid van de gemeenschap.

Verschillende van onze onderscheidende kenmerken, waaronder taal en cultuur, suggereren dat moderne mensen bijzonder afhankelijk zijn van sociaal leven. Het meest overtuigende bewijs komt echter mogelijk van onze karakteristieke arbeidsverdeling.

Een arbeidsverdeling betekent dat we verschillende specifieke taken toewijzen aan verschillende mensen of groepen. In samenlevingen van jager-verzamelaars gaan sommige individuen op jacht, terwijl anderen planten verzamelen, voor kinderen zorgen of kleding of gereedschappen maken.

Mensen gebruiken deze strategie meer dan enige andere primaat. Tegenwoordig zijn er veel mensen die nog nooit hebben gejaagd of hun eigen voedsel hebben verbouwd – deze taken worden in plaats daarvan gedelegeerd aan andere mensen of bedrijven, zoals supermarkten. Dit betekent dat we vrij zijn om aan andere dingen te werken, maar het maakt ons ook intens afhankelijk van onze sociale netwerken voor dagelijkse benodigdheden.

We hebben ons letterlijk ontwikkeld tot sociale wezens, en het is echt geen wonder dat zoveel van ons sociale afstand houden intimiderend vinden. Het is echter niet allemaal kommer en kwel. De intense sociabiliteit van mensen heeft zich over een zeer lange periode ontwikkeld om ons gewoonlijk in staat te stellen relaties te onderhouden met een groot aantal mensen, en zo onze gedeelde overlevingskansen te verbeteren.

We hebben al symbolische taal en enorme culturele en technologische capaciteiten ontwikkeld. Als we dat niet hadden gedaan, zouden we geen manier hebben om te leven in onze steeds meer geglobaliseerde samenleving, waar het onderhouden van persoonlijke banden met iedereen waarop we vertrouwen praktisch onmogelijk is.

Huidige maatregelen voor sociale afstand houden in feite allemaal fysieke afstand in. Maar vandaag de dag hoeft fysieke afstand niet sociale isolatie te betekenen.

Onze rijke menselijke geschiedenis van het beheren van sociale interactie op nieuwe manieren suggereert dat we een talent hebben voor aanpassen en innoveren om moeilijkheden te compenseren. In de afgelopen 20 jaar heeft de explosie van mobiele telefoons, het internet en sociale media ons veranderd in "super-communicators". Dit is het bewijs van ons diepe verlangen om met elkaar verbonden te zijn.

Onze innerlijke aap verlangt naar gezelschap, en in deze tijd van fysieke afstand houden deze manieren om contact te houden echt hun belofte in.