Anthropo-scene #3: Morphing Earth, Piece by Piece

Velen denken nog steeds dat de aarde gewoon te groot en te machtig is om permanent door mensen te worden veranderd. Toen Nobelprijswinnaar Paul Crutzen en Eugene Stoermer voorstelden een nieuw geologisch tijdperk in te voeren, het Antropoceen, werden ze geconfronteerd met wijdverbreide ongelovigheid dat wij kleine, recent geëvolueerde wezens konden handelen op de langste, diepste tijdschaal die beschikbaar is om onze planeet te beschrijven.

Tijdens een recente wandeling in de Alpen, in een gebied genaamd het Karwendelgebergte, kon ik zeker begrip opbrengen voor het gevoel van een natuur die ver buiten het bereik van menselijk handelen ligt. De graafmachine zegt alles. Kijk hoe klein hij is vergeleken met die kalksteenbergen, voormalige zeebodems die door plaattektoniek over miljoenen jaren omhoog zijn geduwd naar de hemel, alleen maar om af te brokkelen, te eroderen en in de verre toekomst om te vormen tot uitgestrekte vlaktes.

Is het idee van het Antropoceen misschien een symptoom van menselijke hoogmoed, een flagrante overdrijving van onze effecten, een voorwerp van toekomstige spot? Wel, denk nog eens na. De gemiddelde Europeaan wint nu jaarlijks 15 ton materiaal uit, verplaatst, verbruikt en verwijdert, van metalen voor smartphones tot collectief gebruikt beton. Dus ieder van ons gedraagt zich als een biologische graafmachine die zich in de aarde graaft. Vermenigvuldig deze graafmachine met 10 miljard, aangezien de meeste mensen streven naar een Westerse levensstijl. Voeg bij deze materiaalomzet klimaatverandering, het creëren van synthetische organismen en het uitsterven van wilde soorten, de groei van menselijke nederzettingen tot de helft van de grootte van Australië binnen deze eeuw, massale chemische veranderingen in de oceanen... Nee, wij zijn niet klein. Wij staan op het punt bergen te verplaatsen, letterlijk.

Dit is het derde deel in de Anthropo-scene serie. Voor andere delen: 1, 2.