Manko & Soup [#6]

Toen Nada zoals beloofd terugkwam met een kleine kom soep in haar handen, zat Manko rechtop met een knorrende maag. Hoewel Manko nu weer normaal kon zien, bleef Nada's haar een rode waas. Haar groene ogen keken hem nieuwsgierig aan vanonder het korte bobkapsel.

Nada: ‘Ha, je staart naar mijn kinetische kapsel.’

Ze schudde haar hoofd, waardoor haar haar oplichtte in een fel rood licht, alsof ze een grote lucifer was en haar hoofd op het punt stond in vlammen uit te barsten.

Nada: ‘Hier, deze tomatensoep zal je beter laten voelen. Hij is licht verbeterd met nano-tech, net als alles hier.’

Manko bracht de kom naar zijn mond en slurpte gretig de soep op. Het brandde niet in zijn mond, dus nam hij een grote slok en een warme stroom gleed door zijn keel naar zijn opgetogen buik. Dit moest de beste soep zijn die hij ooit had gehad. De warmte stopte echter niet in zijn buik, maar verspreidde zich door zijn hele lichaam. Een zachte warmte die al snel zijn armen en benen bereikte. Toen hij de laatste slok doorslikte, voelde hij het al tot in zijn vingertoppen reiken. Het was alsof hij werd gevuld als een radiator, hol van binnen, met heet water dat hem volledig vulde. Het was een wonderbaarlijk gevoel.

Manko: ‘Wow!’

Nada: ‘Ik hoop dat je het niet erg vindt dat we nanotechnologie in je lichaam introduceren. Het is volkomen onschadelijk, maar als je het onethisch vindt, kunnen we het volledig uit je verwijderen, dus maak je geen zorgen.’

Manko: ‘Is er een limiet aan hoeveel van deze nano-tech een mens veilig in zich kan hebben?’

Nada: ‘Je lichaam kan het aan. Op atomair niveau is de hoeveelheid lege ruimte in je lichaam bijna grenzeloos, zoals Zero je zeker zal uitleggen. Hier, laat me je overeind helpen.’

Toen ze de koepel verlieten en door de lege gang liepen, stond Manko erop op zijn ene been te hinkelen, levendiger dan ooit na de energieke soep. Er waren verschillende kleinere stalen deuren. De laatste deur ging open en Antoine Gill verwelkomde hen in zijn lab. De kamer was gevuld met vreemde machines, anders dan alles wat Manko ooit eerder had gezien.

‘Ga alsjeblieft op dat blok daar zitten,' wees Gill naar een witte kubus in de hoek van de kamer. Manko ging zitten op het zachte blok. ‘Ik denk dat het tijd is om je weer op de been te helpen, vind je niet?’

Gill glimlachte breed, tilde vervolgens een stuk doek op en onthulde een prachtige replica van Manko's been, dat leek alsof het van massief metaal was gemaakt.

Gill: ‘Toen je in de vergiet zat, heb ik een scan van je been gemaakt, gespiegeld en geprint. Voel het gewicht.’

Hij pakte het been op en gooide het naar Manko. Manko gilde en bereidde zich voor. Het been stuiterde bijna van Manko af, terwijl hij het onhandig vastgreep. Het was ongelooflijk licht.

Gill: ‘Laat mij maar...’

Gill deed een manchet om zijn dij, hield het kunstbeen stevig op zijn plaats en begon een riem om Manko's taille te bevestigen, terwijl hij verderging: ‘Gesloten-cell titaniumschuim is een zeer sterke substantie, maar 95% van het volume bestaat uit lege ruimte. Als kunstenaar die geïnteresseerd is in de afwezigheid van dingen, weet ik zeker dat je dit opmerkelijke kenmerk kunt waarderen.’

Manko was ontroerd. Hij voelde zich schuldig dat hij Gill eerder verkeerd had beoordeeld op basis van zijn muzieksmaak. Dit was een ingenieur die Manko op intellectueel en persoonlijk niveau begreep.

Manko: ‘Dank je wel! Hoe kan ik je ooit terugbetalen?’ Hij stond op en voelde hoe de gewrichten in zijn nieuwe been zijn bewegingen anticipeerden.

Gill: ‘Maak je daar maar geen zorgen over. Als jij het ontbrekende stuk bent in ons project, zoals Zero denkt dat je bent, dan is ervoor zorgen dat je weer kunt lopen het minste wat ik kan doen.’

Nada stak haar hand in een zak van haar labjas: ‘En dit is mijn welkomstcadeau voor je.' Ze gaf Manko een klein doorzichtig doosje: ‘Ik weet dat je bekend bent met AR-lenzen omdat je ze hebt gebruikt voor je KM3-project. Ik heb Gill gevraagd om een paar extra lagen te programmeren. Als je twee keer snel knippert, activeer je een instructielaag die uitlegt hoe dingen hier werken. En als je drie keer of vaker knippert, nou, dan zul je het zien. Maar wacht alsjeblieft met het opzetten van je lenzen tot we allemaal aan tafel zitten.’

Nadat Manko hen vele malen had bedankt, verlieten ze allemaal het lab en gingen naar een andere stalen deur. Deze ging open toen Nada ernaartoe liep, waardoor een witte koepel zichtbaar werd, net als degene waarin hij eerder was geweest. Afgezien van een paar witte kubussen in verschillende maten, neergezet als stoelen rond een tafel, was de koepel leeg.

Nada: ‘Welkom in onze gemeenschappelijke ruimte. Hier zullen we ons diner hebben.’

Terwijl ze naar de kubussen liepen, kwamen Zero en Bokor de koepel binnen vanaf de andere kant. Zero leek een beetje van streek terwijl hij met Bokor praatte. Hij mompelde iets over ‘kinderen’ en ‘ecosysteem’, keek toen op en Manko was er zeker van dat zijn snor omhoog krulde toen hun ogen elkaar ontmoetten.

Zero: ‘Manko, hoe gaat het met je? Is je nieuwe been comfortabel? We hadden het gemakkelijk permanent met je dijbeen kunnen verbinden, maar Gill vertelde me dat je je vacuüm beschouwt als een ruimte voor kunstwerken, dus durfden we je uitspraak niet te respecteren. Ga alsjeblieft zitten. Bessy heeft een driegangenmenu voor ons bereid vanavond.

Zoals je waarschijnlijk hebt gemerkt toen je je kom soep at, is nano-koken heel anders dan normaal koken. Op nanometerschaal beginnen dingen zich op onvoorstelbare manieren te gedragen. Kleiner is niet alleen kleiner, het is anders. Bij elke stap in schaal veranderen alle eigenschappen van een substantie behoorlijk radicaal en dramatisch.

Ah, hier komt Bes, onze chemicus en chef-kok. Zij zorgt er altijd voor dat een maaltijd ons plezier geeft en onze gezondheid verbetert. Je zult merken dat het woord ‘smaak’ na dit diner een nieuwe betekenis voor je zal hebben. Sterker nog, een nieuwe dimensie.’

Nada: ‘Oké Manko, het is tijd om die lenzen in te doen.’