Manko & Escape [#10]

De kinderen keken geschrokken.

'Vertrekken?', vroeg Askr. 'Maar het is nog geen tijd!', zei Embla.

Manko had geen idee wat er aan de hand was. Nog geen tijd voor wat? De rode bal werd paars en opnieuw ging er een schok door iedereen in de kamer.

Gill opende een deur die Manko niet had opgemerkt: 'Het lanceerplatform is geactiveerd.'

Nada: 'Oké, laat mij de uitrusting voor de kinderen pakken. Manko, kom me helpen!'

Gill: 'Uitrusting? Nada, dat kun je niet! Er is geen tijd!'

Nada: 'Kijk, er is geen discussie. Zonder de uitrusting zullen Edan en Mimir de reis niet overleven. Hun behandeling is nog niet voltooid!'

Gill: 'Nee Nada! We moeten NU vertrekken!'

Nada negeerde Gill en haastte zich naar een kleinere, schemerig verlichte kamer. Ze struikelde bijna over James, de kat.

Nada: 'Manko, pak James snel!'

Manko zag dat James ook geschrokken was van het alarm en verstijfd was blijven staan, blazend, met zijn rug gekromd. Toen hij James oppakte, moest hij wat ernstige krassen en beten verdragen.

Hij vond Nada in de kamer die in lades aan het rommelen was, vloekend: 'Waar heb ik het gelaten? verdorie!'. Deze koepel had zes bedden in het midden die er hetzelfde uitzagen als degene waarop hij eerst behandeld was. Waarschijnlijk de slaapkamer van de kinderen. Nada's haar gloeide feller dan hij ooit had gezien. Manko staarde ernaar. Hij voelde zich prettig kalm als zij in de buurt was, zelfs in momenten van paniek zoals deze.

Nada: 'Gevonden!' Ze zwaaide met iets dat leek op een set kleine gasmaskers. Ze stopte ze in een schoudertas en hing deze om Manko's nek: 'neem dit mee en ga, ik draag de rest.'

Manko draaide zich om en liep de koepel in, terwijl hij James voorzichtig tegen zijn borst gedrukt hield.

Manko: 'Kijk! wat is dat?'

Uit de gaten in de muur van de koepel kwamen kleurrijke rookslierten de kamer binnen. Ze hadden al een groot deel van de ruimte ingenomen.

Nada volgde hem, knipperde een paar keer met haar ogen en concludeerde: 'Dit maakt geen deel uit van de AR-lagen, het is iets anders. Beter vermijden.'

Nada: 'Houd vol kinderen, we komen eraan!'

Ze konden Edan en Mimir zien, die op en neer sprongen voor een gesloten deur: 'We vertrekken! we vertrekken!"

Nada: 'Waar zijn de anderen?'

Mimir: 'Gill zei dat we op jullie moesten wachten. Hij zei dat we de volgende rit moesten nemen.'

Nada keek naar Manko en deze keer stelde haar blik hem helemaal niet gerust.

Nada fluisterde tegen Manko: 'Er is geen volgende rit.... Hij heeft ons in de steek gelaten.'

De gekleurde slierten waren nu overal, waardoor het onmogelijk was om bij de andere lift te komen. Nada hield de bange kinderen dicht tegen zich aan.

In het midden van de gekleurde slierten was de pulserende alarmbal nu nog donkerder paars geworden, bijna zwart, als een braam. Nog een schok. Een schok ging door Manko's ruggengraat. James sprong weg van zijn borst. Manko wilde erachteraan gaan, maar Nada greep zijn arm: 'niet doen!'

De veelkleurige bogen vulden de koepel alsof ze in slow motion waren. Ze leken op sigarettenrookslierten, maar losten niet op en behielden het scherpe uiterlijk van zijden linten. Zwaartekracht leek geen effect te hebben op de slierten.

Dit maakte James nieuwsgierig. Ze keken toe hoe James de lucht opsnoof op zoek naar aanwijzingen, blijkbaar zonder succes. Hij begon stiekem de slierten te benaderen die in de lucht zweefden alsof ze in water waren. Toen besloot hij ervoor te gaan en sprong naar de wervelende randen van een felrode sliert.

Het lint brak in stukken toen James erdoorheen ging, maar de stukken bleven zweven. James raakte nu in een frenzy en begon naar de ongrijpbare vormen te klauwen en te bijten, stopte toen plotseling, viel op de grond en bleef daar roerloos liggen.

De kinderen begonnen te huilen en Nada probeerde ze te kalmeren: 'Ik weet zeker dat hij alleen maar slaapt, maak je geen zorgen.'

Nada, Manko en de kinderen drukten zich nu dicht tegen elkaar aan terwijl de slierten steeds dichterbij kwamen.

Manko keek naar de deur waardoor Gill en de andere kinderen verdwenen waren.

Manko: 'Nada, waar leidt deze deur naartoe? Waar zijn ze heen gegaan?'

Nada: 'Omhoog'

Manko: 'Terug naar grondniveau? Terug naar de straten?'

Nada: 'omhoog'

Manko: 'Naar een gebouw?'

Nada: 'en omhoog'

Manko: 'en omhoog?'

Nada: 'Omhoog! omhoog! omhoog!'

Nada leek haar verstand te verliezen. Hij kon een traan in haar oog zien dansen.

Nada: 'Het spijt me...'

Manko draaide zich om en hij zag een felgeel lint recht voor zijn ogen.

Toen werd alles zwart.