Under the Beach Lies the Pavement

Tijdens de rellen van 1968, toen studenten in Parijs straatstenen losrukten en naar de politie gooiden, was een van de strijdkreten “sous le pave: la plage” (onder het plaveisel: het strand). Het strand – de belichaming van een natuurlijke, onbestemde en niet-utilitaire ruimte – was het tegenovergestelde van de straat, een historisch overblijfsel van een bestemde, onderdrukkende omgeving gebaseerd op privébezit.

Sinds mei 1968 hebben beleidsmakers geleerd beter tegemoet te komen aan de behoeften van het publiek. In verschillende steden over de hele wereld wordt elke zomer een tijdelijk kunstmatig strand op het plaveisel gecreëerd. Alleen al vorig jaar creëerde de lokale overheid in Mexico-Stad 10 kunstmatige stranden, voornamelijk in armere delen van de stad.

Over het algemeen heeft het camoufleren van infrastructuur met ‘natuurlijke beelden’ bewezen een succesvolle strategie te zijn om het publiek een schijnbaar vriendelijkere en acceptabelere leefomgeving te bieden. Dit neemt natuurlijk niet weg dat de orde gehandhaafd moet blijven: Parijse zonaanbidders die topless of in een string op de kunstmatige stranden van de hoofdstad gaan liggen, riskeren een boete van 38 euro als ze betrapt worden op het ontbloten van hun borsten of billen. Onder het strand – het plaveisel.

Afbeelding: ‘Paris Plage’ (Parijs Strand) langs de oevers van de rivier de Seine in Parijs.