Revisiting Jurassic Park

Bij het zoeken naar Next Nature in de wereld om ons heen, hoeft men niet per se naar het heden te kijken. De sciencefictionroman Jurassic Park, geschreven in 1990 door de recent overleden Michael Crichton en later verfilmd tot een grote kaskraker door Steven Spielberg, bespreekt al de fusie tussen het geboren en het gemaakt.

Halverwege het boek is er een hoofdstuk waarin Dr. Wu, de hoofdwetenschapper, probeert Hammond, de CEO, te overtuigen om over te stappen naar een volgende versie van dinosaurussen.

Hammond zuchtte. "Nu, Henry, gaan we weer een van die abstracte discussies voeren? Je weet dat ik het graag simpel houd. De dinosaurussen die we nu hebben zijn echt, en -"

"Nou, niet precies," zei Wu. Hij liep door de woonkamer en wees naar de monitors. "Ik denk niet dat we onszelf voor de gek moeten houden. We hebben hier het verleden niet her-creëerd. Het verleden is voorbij. Het kan nooit worden her-creëerd. Wat wij hebben gedaan is het verleden gereconstrueerd - of tenminste een versie van het verleden. En ik zeg dat we een betere versie kunnen maken."

"Beter dan echt?"

"Waarom niet?" zei Wu. "Deze dieren zijn immers al gemodificeerd. We hebben genen ingevoegd om ze octrooieerbaar te maken, en om ze lysine-afhankelijk te maken. En we hebben alles gedaan wat we konden om de groei te bevorderen, en de ontwikkeling naar volwassenheid te versnellen."

Hammond haalde zijn schouders op. Dat was onvermijdelijk. We wilden niet wachten. We moeten rekening houden met investeerders."

"Natuurlijk. Maar ik zeg alleen, waarom zouden we daar stoppen? Waarom niet doorgaan om precies het soort dinosaurus te maken dat wij graag willen zien? Een die meer acceptabel is voor bezoekers, en een die gemakkelijker voor ons te hanteren is? Een langzamere, meer volgzame versie voor ons park?"

Opmerkelijk is hoe deze onderwerpen, die twee decennia geleden als sciencefiction werden geschreven, nog steeds zeer actueel en zelfs relevanter zijn dan ooit. Genmodificatie voor octrooidoeleinden is een onderwerp dat recentelijk aan bod is gekomen. Hoe ver kan, en misschien nog belangrijker zou, de mensheid gaan?