Manko & The Invitation [#3]

Vorige maand bespraken we hoe het vacuüm een grote rol speelde in Manko's leven sinds hij zijn rechterbeen verloor. Al snel ontwikkelde hij dit idee verder, voorbij het loutere begrip van extensies naar meer abstracte noties van wat een vacuüm is, zoals we zagen in de eerder besproken werken 'Zebra2' en zijn latere werk 'KM3'. De auteursrechtkwesties maakten dat Manko zich verraden voelde door het oude kunstregime dat niet leek te weten hoe om te gaan met virtuele kunstwerken. Er zou niet veel tijd zijn om kunst te maken terwijl hij zich bezighield met de verschillende lopende rechtszaken.

Toen, op een regenachtige dag in november, ontving Manko een uitnodiging in zijn appartement in Parijs van een mysterieuze persoon die simpelweg 'O' werd genoemd. De uitnodiging was gedrukt op een ultradun vel papier dat aanvoelde alsof het in zijn handen zou verkruimelen, maar toch behoorlijk sterk bleek. Bovenaan stond een in reliëf gedrukte rode geometrische 'O' en het had een watermerk van iets dat leek op een moleculaire structuur. De uitnodiging luidde als volgt: "Geachte heer Manko, Uw artistieke werk is onder onze aandacht gekomen en wij zouden u willen vragen om te overwegen deel uit te maken van ons laboratorium om aan een innovatief project met ons te werken. Wij denken dat u de relevante mindset heeft die wij nodig hebben om ons team te completeren. Als u deze uitnodiging accepteert, spoelt u deze dan door uw toilet en wij nemen spoedig contact met u op. Hoogachtend, 'O'."

Manko voelde zich blij dat iemand geïnteresseerd was in zijn werk, maar hij was terughoudend om te ontdekken wie deze 'O' was, aangezien hij nog zijn rechtszaak met de Neurotopian Group moest afronden, waarvoor hij naar New York moest. Er zou genoeg tijd zijn om zich erin te verdiepen wanneer hij terug zou zijn in Parijs. Hij vertrok de volgende dag uit de Franse hoofdstad en landde al snel op JFK Airport. Tijd voor een ontspannen weekend in de Big Apple voordat hij maandag voor de rechter moest verschijnen.

Maar toen Manko door de veiligheidscontrole ging, ging er een snuffelscanner af en werd hij naar een aparte cabine gebracht voor verdere controle. Al snel vonden ze wat het alarm had geactiveerd: het was de uitnodiging van 'O', nog in de envelop. Manko werd achtergelaten in de afgesloten controle ruimte terwijl de beveiligingsbeambte wegliep om zijn meerdere te halen. Manko keek hem door het raam na en werd behoorlijk bang. Hij vroeg zich af wat er zo illegaal was aan dit stuk papier. Als ze de uitnodiging zouden lezen en 'O' een of andere terrorist bleek te zijn, zou hij echt in de problemen zitten. Dit zou zijn rechtszaak op maandag helemaal niet ten goede komen. Manko raakte in wanhoop. In een moment van blinde angst haalde hij de uitnodiging uit de envelop, scheurde hem in stukken en spoelde hem door het toilet in de hoek van de kamer. Hij stopte snel een stuk papier met aantekeningen voor een nieuw kunstwerk in de envelop en legde hem terug op het kleine tafeltje, waar de bewaker hem had achtergelaten.

Uiteindelijk verbaasde het Manko niet dat de veiligheidsdienst hem arresteerde zodra ze zijn snelle documentenwissel ontdekten na het bekijken van de beveiligingsbeelden. Blijkbaar bevatte de uitnodiging een soort chemisch residu dat op een zwarte lijst stond in de VS en Manko's gedrag was meer dan verdacht. Manko werd in quarantaine geplaatst op het vliegveld terwijl ze de rest van zijn bezittingen doorzochten, inclusief zijn prothese. Drie dagen later zat Manko nog steeds in quarantaine. Hij legde zijn situatie uit, het aanstaande proces en zijn paniek hierdoor, dat de uitnodiging slechts een uitnodiging was van een onbekende kunstverzamelaar en dat hij gewoon nerveus was. Hij vertelde hen alles, behalve de naam van 'O'. Ze geloofden geen woord van wat hij zei en Manko vervloekte stilletjes zijn lot.

Die nacht, in zijn kleine cel, kon hij niet in slaap vallen. Wie was deze 'O' die zijn leven had geruïneerd? Wat zou er met hem en zijn carrière gebeuren? Plotseling klopte er iemand op de deur en een seconde later ging de deur van zijn cel open. Een jonge man, die duidelijk geen bewaker was, kwam zijn kamer binnen en gebaarde hem stil te zijn en hem te volgen. Hij hielp Manko op zijn ene been te hinken en samen verlieten ze het lege quarantainegebouw. Er waren geen bewakers meer in de buurt. Dit verwarde Manko, maar hij was blij om te vertrekken en de jonge man leek precies te weten hoe hij een eenbenig persoon moest ondersteunen, wat vertrouwen wekte bij Manko.

Hij werd in een auto gezet en binnen vijf minuten reden ze op de snelweg, richting Newark. De man stelde zich voor aan Manko als Antoine Gill, assistent van Zero, die de uitnodiging had gestuurd. Dit verwarde Manko zeer. Niet alleen omdat hij had gedacht dat het de letter 'O' was in plaats van Zero, maar ook omdat hij geen idee had hoe Zero te weten was gekomen over zijn laatste verblijfplaats.

Antoine Gill legde alles uit op een kalme en ontspannen toon. De uitnodiging bevatte molecuulgrote nanobots die, eenmaal in een waterig medium zoals het riool, terug konden zwemmen naar een gewenste locatie. In dit geval hadden de nanobots aangemeerd bij het dichtstbijzijnde nanostation in de riolen van New York. De kleine GPS-zender in de envelop gaf Manko's locatie aan en vanaf daar was het gemakkelijk geweest om hem uit zijn cel te halen. De autoriteiten hadden geen idee van dit alles, aangezien het nog grotendeels onbekende technologie was. Helaas had het chemische middel om het papier te impregneren met nanobots en Manko's gedrag toch de alarmbellen doen rinkelen. Zolang ze de autoriteiten zouden vermijden, zouden ze in orde zijn; ze hadden niet veel tegen Manko.

Als Manko besloot uit de auto te stappen en Antoine te verlaten, was hij vrij om te gaan. Als hij naar de autoriteiten zou gaan, zou niemand zijn verhaal geloven en zou hij moeten beginnen met uit te leggen hoe de beveiliging was omgekocht om hem vrij te laten. Er zouden geen sporen naar Zero leiden. Hun bestemming? Detroit, de verlaten stad. Dit is waar Zero zijn geheime ondergrondse laboratorium had opgezet waar niemand hem lastigviel bij zijn uitgebreide nanotechnologieonderzoek. Gill was zijn meest bekwame medewerker, werkte nu drie jaar in Zero's lab en was ook de trotse maker van de nano-uitnodiging.

Ze reden twaalf uur aan één stuk met slechts twee tussenstops. Manko sliep het grootste deel van de rit. Toen ze Greater Detroit binnenreden, was Manko behoorlijk geschokt door de desolate staat waarin het verkeerde. Natuurlijk woonden er nog steeds mensen, maar de oude Motor City was een schim van het verleden. Vers gemaaide gazons voor de oude karkassen van gebouwen leken de enige controle die mensen over deze woestenij hadden. Kleine kerken hadden ook gefloreerd, met straatborden die verkondigden dat God de laatste heerser van deze stad was.

Uiteindelijk stopte de auto voor een verlaten elektriciteitscentrale. Een poort ging open en ze reden een enorme garage binnen waar slechts drie oude auto's stonden. De garagedeur sloeg dicht en een minuut lang stond de auto daar gewoon. Antoine Gill legde zijn hand op Manko's schouder, keek hem aan en glimlachte. Toen begon de vloer onder de auto te bewegen en zakte de auto langzaam de grond in, langs een diepe, diepe liftschacht.

Wordt vervolgd...